ნუტელა 9/11-ზე

 

 

ანტარქტიდაში, ყინულის აგურებისგან აშენებულ იგლუში გადავედი საცხოვრებლად. აქ მე, ნუტელას ქილები და მწვანე საბეჭდი მანქანა ვცხოვრობთ, მარტო ჩვენ. ქილების გამო იგლუს ნუტელა დავარქვი და რადგან სიგრძეში ეზოსთან ერთად ცხრა მეტრია და სიგანეში თერთმეტი, 9/11-ზე დავუმატე.

 ერთ დღეს, მივხვდი რომ დრო იყო ნუტელა 9/11ზე დამოუკიდებელი, სუვერენული ქვეყანა გამხდარიყო. ქვეყანა სადაც არ იდგმებოდა დიდი წითელი ინკუბატორები,  სადაც არ იქნებოდა ჯ-art გადამამუშავებელი ქარხნები, ჟანგიანი ტელევიზორები და რადიოები, სადაც მზეს არ დასჭირდებოდა ნათურის გამოცვლა და ხეებს დაპრინტერებეული ფოთლების მიწებება, ნუტელა 9/11ზე ასევე უნდა ყოფილიყო ავტო სტოპით მოგზაური ხალხების და ცოცხალი არსებების კარავი, კარავი 9/11ზე.

 რთული, წარმოუდგენელი მიზანი იყო, მაგრამ მე გადავწყვიტე შესრულება. მწვანე საბეჭდი მანქანა ავიღე და წერა დავიწყე, ვცდილობდი მეპოვა გზები, ადვილი გზები, სიტყვები, წინადადებები რომლებიც მარტივად დაგანახებენ, ვფიქრობდი ვწერდი და თან ნუტელას ვჭამდი, როცა გვერდით გემრიელი მეგობარი გყავს ეს უკვე ბევრ რამეს აადვილებს. დღეები გადიოდა, მართალია იგლუ დაჭმუჭნული, დაჯღაბნილი და გადახეული ფურცლებით ივსებოდა, მაგრამ სწორ შევსებულ ფურცლებსაც ემატებოდათ ახლები. თანდათან ვხვდებოდი რომ გამარტივება ეს ერთ-ერთი სწორი გზა იყო, მე შემეძლო, განვითარების და ახლის აღმოჩენის სურვილი ჰამბურგერში, ტოსტერში ან მაცივარში მომექცია. მეორე სწორი გზა არარეალურის რეალურად დანახვა გახდა, უბრალოდ  შენს ზომაზე უნდა დაიყვანო ან აიყვანო ის რაც შორს, ძალიან მაღლა ან ძალიან დაბლა გეჩვენება.

 ამ ორი გზით წავედი და ჩამოვედი, ჩამოვიტანე და ჩამოვიყვანე. ჯერ იგლუს თავზე დროშა დავკიდე, თეთრ ფონზე ნუტელას ქილა რომ ხატია, შემდეგ მწვანე საბეჭდი მანქანა მწვანე ნოუთბუქით შევცვალე და Google Earth-ში ანტარქტიდაზე, ის წერტილი მოვნიშნე სადაც ნუტელა 9/11-ზე მდებარეობს-დამოუკიდებლობა გამოვაცხადე. ამის შემდეგ გვერდიც გავხსენი და სწორ ფურცლებზე დაწერილის გამოქვეყნება დავიწყე. ვწერდი-აქ არ იქნება მმართველი ან მმართველები, აქ არ იქნებიან დემაგოგიის ამომავალი, ზენიტში მყოფი ან ჩამავალი ვარსკვალვები, აქ არ იქნებიან მაცივარში გაყინული რეჟისორები და ტოსტერში გასაცხელბლად ჩადებული ფილმები, აქ არ იქნებიან მსახიობები და მომღერლები რომლებსაც შტეფსელში შეერთება სჭირდებათ კამერამ  რომ დაინახოს. აქ არ იქნებიან დაქსეროქსებული მწერლები და მხატვრები. აქ არ იქნებიან ადამინები რომლებიც ერთმანეთის ვუდუ თოჯინებს აკეთებენ, ადამიანები რომლებსაც უყვართ დიდი ასანთებით თამაში, ადამიანები რომლებიც გაუმაძღარი სნეიქები არიან, ადამინები რომლებიც სხვა ფერის გამო ხარებს ემსგავსებიან და რქები ამოსდით, ადამინები რომლებიც ჰაბურგერს ისე ჭამენ რომ არ უყურებენ შიგნით რა დევს.

  შემდეგ გამოქვეყნებულის პრაქტიკულად განხორცილება დავიწყე, ყველაფერს რასაც ვაკეთებდი კამერით ვიღებდი და გვერდზე ვდებდი. პირველ ვიდეო პოსტში ნაჩვენები იყო როგორ კიდია თოკებით იგლუს შუაში ტელევიზორი და რადიო, როგორ შიშინებენ და ხრიწინებენ როგორ არ უნდათ გათიშვა მაგრამ რამოდენიმე წამში სკამს ფეხს ვკრავ და ვიდეოში შიშინხრიწინი წყდება. მეორე ვიდეო პოსტი ოსკარის ოქროსფერ კაცუნებზეა, იგლუს ეზოში კაცუნების დაკრძალვაა, თორმეტივე კაცუნას კოდაკის კინოთეატრის მაკეტში ვდებ და თოვლს ვაყრი. ვიღებდი იმასაც თუ როგორ ვუკრავდი პირს შავი სკოჩით იმათ თოჯინებს გაეროში ყოველთვე რომ გამოდიან საათიანი მონოლოგებით, მერე პოლიეთილენის გამჭვირვალე პარკში ვდებ პირაკრულ თოჯინებს და იგლუს ეზოში ბაზრობას ვაწყობ, უფასო ბაზრობას. შიგნით კი ვარდისფერ ფლამინგოს ვუშვებ სპეციალურ ტრეტორიუმში სახნისიან კუს, ქოთნებში ბაობაბებს ვრგავ და ბაობაბებიანი ქოთნებით ვავსებ იგლუს. ბოლო ვიდეო პოსტში ჩანს როგორ ანათებს ნეონის ნათურებისგან გაკეთებული თავისუფლების ქანდაკება რომელიც უფასო ბაზრობასთან ახლოს იგლუს შემოსასვლელთან დავდგი ჩირაღდანის და დაფის  ნაცვლად  ქანდაკებას ნუტელას ქილა და საპონი უჭირავს, პოსტის ბოლოს ვწერ ნუტელა როგორც ტკბილი თანასწორობა, საპონი როგორც სუფთა, მართალი. პოსტს რომ ვამთავრებ მოწვევას ვუგზავნი ინდიელ ბელადებს და დალაი ლამას. იმ ხალხის წარმომადგენელებს რომლებიც კარგავენ თვითმყოფადობას, რომლებიც მალე მექანიკურები გახდებიან, ჭანჭიკებით და ხრახნებით აწყობილები.

 დამოუკიდებელ, სუვერენულ ქვეყანა ნუტელა 9/11-ზე, ყინულის აგურებისგან აშენებულ იგლუში ვზივართ მე, ინდიელთა ბელადი და ტიბეტელი ბერი ჩვენთან ახლოს კი თავისუფლების ქანდაკება ანათებს ნუტელათი და საპნით ხელში.