ღამე იყო, წყალი რომ ადუღდა ჭიქაში ჩავასხი. მერე დავწექი და რამდენიმე ბალიში ჩემსკენ მოვწიე რომ გავმთბარიყავი, ბალიშებზე მეტად ჩაი მათბობდა. ხელში ავიღე და კითხვა დავიწყე.
დილა იყო, ჭიქა ცარიელი. წიგნი დავხურე, დამცხა, ბალიშები გადავწიე მაგრამ მაინც მცხელოდა, ჩაის გამო არა.
წიგნი შვიდი წლის ებრაელ ბიჭუნა ჟოზეფზეა, რომელიც ნაცისტების გამო იძულებულია მშობლებს დაშორდეს. ჟოზეფს მამა პონსი იფარებს, ბელგიის პატარა სოფელ შემლეიში, ”ყვითელ ვილაში”. მთლიან შინაარს არ მოვყვები უბრალოდ რამდენიმე ამონარიდს დავწერ.
”-და თქვენ ებრაელი ბრძანდებით, ქალბატონო?
-არა. მე ბელგიელი ვარ.
-როგორც მე.
-არა. მე ბელგიელი ვარ.
-როგორც მე.
-დიახ, როგორც შენ, გარდა ამისა, ქრისტიანი ვარ.
-ქრისტიანობა ებრაელობის საპირისპიროა?
-ებრაელების საწინააღმდეგო ნაცისზმია.
-ქრისტიანებს არ აპატიმრებენ?
-არა.
-გამოდის, რომ უმჯობესია, ქრისტიანი იყო?
-გააჩნია ვის თვალში...”
-ქრისტიანობა ებრაელობის საპირისპიროა?
-ებრაელების საწინააღმდეგო ნაცისზმია.
-ქრისტიანებს არ აპატიმრებენ?
-არა.
-გამოდის, რომ უმჯობესია, ქრისტიანი იყო?
-გააჩნია ვის თვალში...”
”ერთ-ერთმა გერმანელმა ოფიცერმა გასახდელში შემოიხედა. ბავშვები გაშეშდნენ და ხმა ჩაიგდეს. მამა პონსს სახე მიტკალივით გაუფითრდა... ოფიცერმა თითოეული მობანავე შემფასებელი მზერით შეათვალიერა. ზოგმა ინსტიქტურად სასირცხო ადგილზე აიფარა ხელი, მაგრამ სიმორხცვისათვის ნიშნეული ეს ჟესტი პირადად მე დაგვიანებულად, მეტიც ერთგვარ აღიერებად მეჩვენა.”
”სასტიკად ნაწამებ მარსელს სიტყვაც ვერ დააცდენინეს... სამაგიეროდ იმ ფოტოების ნეგატივებს მიაკვლიეს, ჩვენს პირადობის მოწმობებს რომ ამშვენებდა.”
”-იცი ვინ იყო კაცობრიობის ისტორიაში პირველი კოლექციონერი?-მკითხა მამა პონსმა.
-არა.
-ნოე.
-არ გამიგია.
-ძალიან, ძალიან დიდი ხნის წინ, დედამიწას გადაუღებელი კოკისპირული წვიმები დაატყდა თავს. ერთმა ადამინმა სახელად ნოემ, ყველაზე ადრე იგრძნო მთელი დედამიწა წყლით რომ დაიფარებოდა, ამიტომაც ადგა და კოლექციონერობას მიჰყო ხელი, ყოველ ცოცხალ არსებას მოუყარა თავი, ააშენა უშველებელი გემი და როცა ზღვის დონემ მის საცხოვრებელ სახლს მიაღწია ცხოველები და ცოცხლად დარჩენილი ადამინები გემზე გადასხა...”
”-ჟოზეფ, შენი აზრით რა არის ეკლესიის ქვეშ?
-სარდაფი.
-არა, აკლდამა, და რა არის ჩემს აკლდამაში?
-არ ვიცი.
-სინაგოგა.
-მამა პოსნმა რამდენიმე სანთელი აანთო და აღმოვაჩინე სინაგოგა, რომელიც მას თავისთვის მოეწყო. მოქარგული ძვირფასი ქსოვილისგან შეკერილ სამოსის ქვეშ ის თორას გრაგნილს, ლოცვანებს, წმინდა ტექსტებით დაფარულ გრძელ პერგამენტს მალავდა.
-ეს რა არის?
-ჩემი კოლექცია.”
”როცა ერთ ერს მეორის უგუნურების გამო გადაშენების საფრთხე ემუქრებოდა, მამა პონსი მყისიერად იწყებდა განსაცდელში ჩავარდნილი სულიერებისათვის ნიშნეული ნივთების გადარჩენაზე ზრუნვას. ამგვარად, მის ”ნოეს კიდობანში” ერთამენთს ენაცვლებოდნენ ინდიელთა, ვიეტნამელთა, ტიბეტელ მღვდელთა ყოფის ამსახველი კოლექციები.”
ვფიქრობდი ებრაელებზე და ქრისტიანებზე, ნაცისტებზე, მადამ მარსელზე და კიდევ სხვა გმირებზე მაგრამ ყველაზე მეტად მაინც ერთი კითხვა მაფიქრებდა, კითხვა რომლის გამოც დამცხა, ძალიან დამცხა.-მამა პონსი რომ ცოცხალი ყოფილიყო, კიდევ შეაგროვებდა კოლექციებს?
No comments:
Post a Comment